Zondag 1 juni verloor onze hoofdmacht de promotie-/degradatiewedstrijd tegen BSM uit Bennebroek nipt met 1-2. Was de tegenstander beter? Nee. Was het nodig om deze wedstrijd te verliezen? Nee. Dirkshorn bracht, ondanks een redelijke hoeveelheid kansen over de hele wedstrijd, net niet genoeg. Feitelijk het thema van dit hele – bijzondere, want nooit eerder op dit niveau vertoonde – seizoen.

Het seizoen startte op 22 september met een hardhandige kennismaking met de wetten van de 3^e klasse. VVS’46 toonde zich bijna Italiaans (je hebt het gevoel dat je aardig in de wedstrijd zit, maar het scorebord laat iets heel anders zien) ontzettend effectief in het afstraffen van fouten. Het werd maar liefst 1-6. In de volgende wedstrijd tegen De Valken toonde het team dat het niet van plan was om als figurant mee te gaan doen en werd een knappe 0-3 overwinning geboekt.

Ook in de wedstrijden daarna deed Dirkshorn verdienstelijk mee en werd 3 maal op rij een gelijkspel geboekt. Hiermee werd aangetoond dat het team het hogere niveau prima aan kon. Wat wel knaagde was dat de driepunter steeds dichbij was, maar ook niet kon worden behaald.

Dit bleek uiteindelijk symptomatisch voor het hele seizoen, waarin uiteindelijk maar liefst 9 keer (!) gelijk werd gespeeld. Samen met de 5 overwinningen werd in 14 van de 26 wedstrijden een positief resultaat behaald. Omdat andere clubs vaker wonnen en veel teams punten aan elkaar verspeelden bleek dit uiteindelijk onvoldoende voor directe handhaving (en moest dus de al genoemde nacompetitiewedstrijd worden gespeeld).

Opmerkelijk was dat alleen kampioen ZAP duidelijk een maatje te groot was (8-0 en 0-6 verlies). De derby’s tegen nummer 2 Schagen United leverden een zeer knap gelijkspel en een last minute nederlaag op. Tegen nummer 3 FC Den Helder werd uit nipt met 5-4 verloren en thuis zelfs met 4-4 gelijk gespeeld. Feitelijk hoefde er dus van weinig tegenstanders verloren te worden. Dit bleek ook uit het feit dat 7 maal een wedstrijd met maar 1 doelpunt verschil werd verloren.

Per saldo was het verhaal van het seizoen dat het net niet voldoende solide, stabiel en effectief was. Dat juist in het slot van de competitie gedeald moest worden met net te vaak door blessures en andere redenen afwezige spelers hielp ook niet mee. Het was een seizoen met vele gezichten en plotwendingen (bij winst uit bij Sint George 4 wedstrijden voor het einde was directe handhaving nog heel goed mogelijk). Het team heeft geleerd welke volwassenheid, scherpte en effectiviteit op dit niveau worden gevraagd en neemt dit absoluut mee naar volgend seizoen.

In de 4^e klasse komt Dirkshorn na de zomer weer vele oude bekenden tegen. Onder leiding van de door de wol geverfde nieuwe trainer-coach Remy Zoer, die het stokje na mooie Michel van der Wardt jaren overneemt, start een nieuwe periode. Eerst gaat de selectie genieten van een hopelijk hele mooie zomer!